سکانس هایی از دانشگاه

سکانس اول:دانشگاه های دیگر

در بسیاری از دانشگاه ها که قدم می گذاری با تشکل ها و کانون هایی رو به رو می شوی که در اصل شاهرگ حیاتی دانشگاه محسوب می شوند،به آنها بها داده می شود و حال و هوایی دیگر به دانشگاه می دهد.تشکل هایی که با رقابتی سالم انگیزه ای ژرف در مشتاقان ایجاد می کند.افرادی که فعالانه و البته مشتاقانه در عرصه های مختلف علمی و فرهنگی تلاش می کنند. 

سکانس دوم:پیام نور!

به پیام نور پا می گذاریم،اینجا با دانشگاهی بی رو ح ، سرد و خاموش مواجه هستیم که در حسرت حرکتی از سوی دانشجویان  انگار که عصر یخبندان خود را سپری می کند و انتظار می کشد.اینجا جوانان  ایرانی جویای علم،با پتانسیل بالا و وصف ناشدنی را مشاهده می کنید.جوانانی که اکنون باید انرژی دوران پرشور و استعداد جوانی خود را در راه سازندگی و تولید و پیشرفت علم و فرهنگ کشور صرف کنند ولی در حال اتلاف است وسدی برای مهار این انرژی نیست. 

سکانس سوم:دانشگاه پیام نور فیروزآباد-

در اینجا شاهد شکل گیری انجمن ها و مجموعه های خودجوش دانشجویی بوده و هستیم، اما نه مجموعه ای پایدار و منسجم.اغلب گروه هایی هستند با عمری کوتاه،به طوری که عمر متوسط عمده آنها به یک نیم سال هم نمی رسد و پس از مدتی فقط نام آنها را در خاطرها و آرشیو ذهن ها باید یافت.شاید این،ضعف ما ایرانی ها در کارهای گروهی را می رساند.ضعفی که به ضرس قاطع از مشکلات اصلی ماست و شاید هم سدی در برابر پیشرفتمان.در اصل ما از جمع شدن کنار هم و استفاده از ایده ها و خلاقیت ها و نواوری ها در یک مسیر مشخص بهره ای نمی بریم واز ان فرار می کنیم.

سکانس پایانی: به نظر می رسد که این موضوع نیاز به اتخاذ برنامه های کاربردی و جامعی از سوی مسئولین مربوطه دارد.به این طریق که کانون ها و تشکل ها و انجمن ها با رویکرد علمی و فرهنگی و پژوهشی تقویت شوند و با محدود کردن خطوط قرمز و اختصاص بودجه در این زمینه ها میدان این عرصه ها را برای فعالیت بازتر کرده و به فعال سازی ظرفیت ها و استعدادهای جوانان بپردازند و این میسر نمی شود مگر با بها دادن به توان دانشجویان و ایجاد زمینه های مناسب جهت فعالیت که نتیجه آن ،حرکت کشور به سمت و سوی اقتدار علمی و ترویج روحیه تشکل محوری و جمع گرایی است.و البته در هرکجا که زمینه و بستر حرکت به سمت پیشرفت برای دانشجویان و جوانان پرشور و انقلابی ما ایجاد شده است و کم کاری ها و تنگ نظری ها و سرد نگری های بعضی مسئولین و دانشجویان کنار زده شده است،شاهد حرکت های درخشانی در عرصه های داخلی و جهانی بوده ایم.

و در پایان امیدواریم با سیاست های پویا و اثربخش در حوزه های علمی و فرهنگی و پژوهشی سدی برای مهار انرژی های در حال اتلاف دانشجویان ایجاد شود.و اگر مسئولین که دستی باز دارند چنین نکنند و زمینه فعالیت  ها را بسته نگه دارند و دانشجو را با نگاه سرد خود مواجه کنند ضربه ای به پیکره ایران و اسلام و حرکت های انقلابی زده اند  و همچنین اگر دانشجویان از چنین فضای علمی استفاده مطلوب نکنند و از خود حرکتی موثر نشان ندهند مدیون خواهند بود.

به امید حرکتی انقلابی در عرصه های مختلف علمی،پژوهشی و فرهنگی ....

شماره 94-26 فروردین88-سه نقطه-تیتر یک